Benzwrite

জুন মাহৰ ফৰকাল বতৰ । ঘৰত সকলো শুই গৈছিল । মই মোৰ লেপটপৰ আগত বহি কিবা লিখি আছিলো। তেনেতে হঠাৎ মোৰ লেপটপত এটা মেছেজ আহিল । মই সঁচাকৈয়ে চক্ খাই গ'লো , কিয়নো মোৰ লেপটপত কোনো ধৰণৰ ইণ্টাৰনেট সংযোগ কৰা হোৱা নাছিল । মই আজি আবেলিৰ পৰা মোৰ সকলো ইণ্টাৰনেট বন্ধ কৰি থৈ দিছিলো । তেন্তে মেছেজটো আহিল কেনেকৈ?  চিন্তাৰ পাৰাপাৰ নোপোৱা হৈ পৰিলো। মই মেছেজটোত ক্লিক কৰিলো । তেনেতে হঠাতে মোৰ ফোনটো বাজি উঠিল । মোৰ বুকুৰ ধপধপনি যেন মই কাণেৰে শুনি পোৱা হৈ গ'লো। মই লগে লগে ফোনটো কাটি দিলো। কিন্তু ফোনটো কাট নাখালে । সি বাজিয়েই থাকিল .... খং আৰু ভয়ত ফোনটো ৱালৰ ফালে দলিয়াই দিলো । কিন্তু তেতিয়াও অবিৰতভাৱে সি বাজিয়েই থাকিল । উপায়বিহীন হৈ মই ফোনটো তুলি ল'লো আৰু তাক ৰিছিভ কৰি দিলো ।  ফোনটোৰ সিটোমূৰত মই এজনী ছোৱালীয়ে কান্দি থকা শুনিবলৈ পালো। তাইৰ কান্দোনত যেন এটা চেপি ৰখাই থোৱা ভাৱ মই অনুভৱ কৰিব পাৰিলো । তাই ক'বলৈ ধৰিলে-  "মই কি ক'ৰো ? মোক কোনেও ভাল নাপায় , সকলোৱে মোক বেয়া পায় ।মোৰ মা-দেউতায়ো মোক বেয়া পায় ।" মই সাহস গোটাই ক'লো,"কোন হয় তুমি ? " তাই এটা বিভৎস হাহি মাৰিলে আৰু পুনৰ

মোৰ প্ৰিয় বন্ধু ,  তোমালৈ মোৰ মৰম যাঁচিলো । তুমি মোক অলপো চিনি নোপোৱা , কিন্তু মই তোমাক বহুত ভালদৰে চিনি পাওঁ । মই সেই তিনি ৰাক্ষসৰ মাজত এজন , যিকেইজনৰ হাতত তোমাৰ জন্মৰ সময়ত তোমাক গটাই দিয়া হৈছিল ।  তুমি নিশ্চয় জানা , কিছুমান মানুহক জীৱনত সকলো প্ৰাপ্ত কৰিবলৈ ওপৰৰ পৰা পঠিওৱা হৈছে, কিন্তু তুমি, মই সেই শ্ৰেণীত নপৰো । আৰু সেই কথাত আমি মূৰ ঘমোৱাৰ কোনো প্ৰয়োজনো নাই ।মই কিমান কঠোৰ , নহয়নে !! কিন্তু আমি হয়নো কোন ?  তোমালোকৰ আজ্ঞামতে মই আমাক তিনিওজনকে চিনাকী কৰাই দিবলৈ বিচাৰো। 'লাজ' হৈছে মোৰ ভাই , যিজন তোমাৰ বাওফালে বহি আছে । লাজে কয় তুমি ভয়াতুৰ ,যিবোৰ তুমি স্বাভাবিক বুলি ভাবা ,তাক অস্বাভাৱিক কৰি সি ভাল পায় । মোৰ ভাতৃৰ বাবে তুমি নিজকে ঘিন কৰা । মোৰ দাদা 'ভয়' আমাৰ গুৰু । তাৰ কাৰণে আমি জীয়াই আছো । মোৰ দাদাৰ কিছুমান ঐশ্চৰিক গুণ আছে । দাদাই যিকোনো আন্ধাৰ ৰুমকে ভূতৰ স্থান বনাই দিব পাৰে । মোৰ দাদাৰ মহিমাৰ কাৰণে সকলো ৰাস্তাত চলা-ফুৰা কৰা মানুহৰ মাজত তুমি তোমাৰ হত্য়াকাৰীক দেখা পোৱা  । মোৰ হাহি উঠে যেতিয়া মই দেখো , তাৰ কাৰেণে তুমি তোমাৰ মনৰ কথা তোমাৰ প্ৰেয়সীক ক'ব নোৱাৰা । মোৰ দাদাই ত

"ক'ত আছা তুমি ?" - মই জোৰেৰে চিঞৰিলো ।মই বহুত বেয়াকৈ চিঞৰিলো। ভয় আৰু যন্ত্ৰনাত যেন মই কাতৰ হৈ পৰিছিলো । মই নিৰুপায় আছিলো। মোৰ সন্মুখত এখন বিশাল পথাৰ আছিল । যন্ত্ৰনাকাতৰ চিঞৰবোৰে সন্মুখৰ পাহাৰত খুন্দা খাই উলটি আহি পুনৰ মোৰ কাণত পৰিছিল । নিজৰ মাতত যেন মই মোৰ নিজৰে দূখবোৰ বুজিব পাৰি গৈছিলো। সময়বোৰ ইমান সোনকালে পাৰ হৈ গৈছিল যে মই ক'বই পৰা নাছিলো । সৌ সিদিনাৰ কথা আছিল তাইক প্ৰথম লগ পোৱা । প্ৰেমৰ শৰে মোক এনেকৈয়ে বিন্ধিছিল যে মই যেন নিজৰ সকলো তাইৰ মাজতে অৰ্পন কৰিব বিছাৰিছিলো। তাইৰ যাদু এনে মধুময় আছিল যেন মোৰ সমস্ত বিশৃংখল জীৱনে যেন তাইৰ পৰশত প্ৰাণ পায় উঠিছিল । মই পথাৰৰ মাজলৈ দৌৰি গ'লো । বোকাৰে ভৰা পথাৰ, পানীৰে জপজপীয়া হৈ থকা মাটিয়ে যেন প্ৰতি খোজতে মোৰ ভৰিখনক গিলিব ধৰিছে । মই মোৰ প্ৰেমিকাৰ কাৰণে তথাপিও আগবাঢ়ি গৈ থাকিলো । প্ৰতিটো স্থান তন্ন-তন্নকৈ পৰীক্ষা কৰিলো , কিন্তু ক'তো তাইৰ চিনচাব নাই । দূৰণিত এটা ভঁৰাল ঘৰ আছিল । মই সেইতোলৈ লৰ মাৰিলো , তাইক বিছাৰি বিছাৰি । তাইৰ হেনো পথাৰৰ মাজত থকা তেনে ভঁৰালসদৃশ ঘৰবোৰ বৰ ভাল লাগে । মইও লাহে লাহে থিৰাং কৰিছিলো যে যেতিয়া আমাৰ বিয়া

মই আৰু মোৰ স্ৱামী পুৰনি ঘৰবোৰৰ ব্য়ৱসায় কৰো। সচৰাচৰ আমি কোনো এটা ঘৰ কমদামত কিনি তাক নতুন ৰূপ দি তাক বেছি দামত বিক্ৰী কৰি মুনাফা আদায় কৰো । মোৰ তেনে কাম কৰি বহুত ভাল লাগে , বিশেষকৈ পুৰনি ঘৰবোৰৰ ৱালবোৰত লাগি থকা সুন্দৰ আৱৰণিবোৰ ,ইংৰাজীত ৱালপেপাৰ (walpaper) বুলি কয়, সেইবোৰ আঁতৰাই মই বহুত ভাল পাঁও । মই আঁতৰাই দিও, আৰু তাৰ পিছত মোৰ স্ৱামীয়ে তাত ৰং কৰি তাৰ সৌন্দৰ্য বঢ়াই তোলে । ক'বলৈ গ'লে ৱালপেপাৰ গুচোৱা কামটোত মই বহুত শান্তি পাও । কঠিন কঠিন ৱালবোৰৰ পৰা ধাৰ থকা চুৰীৰে যেতিয়া আলুৰ পৰা বাকলি গুচোৱাৰ দৰে ৱালপেপাৰৰ তৰপবোৰ কাটি উলিয়াই দিয়া হয়, তাৰ শব্দটো সঁচাকৈয়ে কিবা ধৰণৰ , কিন্তু শুনি মনত কিবা এটা আনন্দৰ শিহৰণ জাগি উঠে। মোৰ ভালদৰে মনত আছে , তেতিয়া জুন মাহৰ উৎকট গৰমৰ দিন আছিল। মই আৰু মোৰ স্বামীয়ে আমেৰিকাৰ পেঞ্চিলভেনিয়াত ঘৰ এটা কিনিছিলো । সময় মোৰ হাতত বহুত আছিল আৰু মোৰ স্বামী আদালতৰ ওচৰত আমি কিনা ঘৰটোৰ কাগজ- পত্ৰবোৰ জমা দিবলৈ গৈছিল। মই নিজৰ কামত লাগি গৈছিলো । তেখেত ঘূৰি অহালৈকে প্ৰায় গধূলি হৈছিল । আমাৰ নতুন ঘৰটোৰ নক্সা একেবাৰে আচৰিত ধৰণৰ আছিল । য'তে ত'তে দুৱাৰ খিৰিকি অপ্ৰয়োজনীয়ভাৱে

মোৰ বিয়াৰ কেইদিনমান পিছত পেডিংটন জিলাত এখন ঔষধাগাৰ কিনি লৈছিলো।মই সেইখন মি. ফাৰকুহাৰৰ পৰা কিনিছিলো। এটা সময়ত তেখেতৰ অনুশীলন বহুত ভালকৈয়ে চলিছিল। জনতা তথা সমাজে এইটো সিদ্ধান্ততে চলে যে যিসকলে বেলেগৰ শৰীৰ সুস্থ কৰে , তেওঁলোকে সচৰাচৰ বেমাৰত পৰা অনুচিত। মি. ফাৰকুহাৰৰ বয়স বাঢ়ি আহিছিল আৰু 'চেন্সবাইটিছ ডান্স' নামৰ বেমাৰত আক্ৰান্ত হোৱা বাবে তেখেতৰ অনুশীলন, যি এটা সময়ত নিজৰ শীৰ্ষত আছিল লাহে লাহে সংকুচিত হৈ আহিছিল। যেতিয়া মই তেখেতৰ পৰা সেইখন কিনিছিলো , তেখেতৰ বাৰ্ষিক আয় ১২০০ ৰ পৰা ৩০০ লৈকে নামি আহিছিল। কিন্তু মোৰ নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস আছিল যে মই নিজৰ জীৱন সেইখনৰ মাধ্য়মেৰে সফল কৰি তুলিব পাৰিম। তাৰ পিছত যেন মই কামৰ মাজত এনেদৰে মছ্গুল হৈ পৰিছিলো যে বেকাৰ স্ট্ৰীট আৰু হ'মছৰ চিন্তা মই একেবাৰে পাহৰিয়ে গৈছিলো। জুন মাহৰ ৰাতিপুৱাৰ সময়।মই ৰাতিপুৱাৰ চাহকাপ মুখত দি 'বৃটীছ মেডিকেল জাৰ্নেল' পঢ়ি আছিলো। হঠাৎ দুৱাৰৰ বেল বাজিল আৰু মোৰ বন্ধুৰ আকস্মিক আগমনে মোক আচৰিত কৰি তুলিলে। হ'মচ মোৰ ঘৰ আহি উপস্থিত হৈছিল আৰু আহিয়েই মোক আলিঙ্গন কৰি ক'লে "আহ ! বন্ধু ৱাটচন , তোমাক দেখি মোৰ বহুত ভাল ল